A note by the publisher
Ξεκινάω αυτόν το μήνα δανειζόμενη την πολλή πετυχημένη, και μάλλον σαρκαστική, φράση ενός φίλου: «Ένας νόμος την ημέρα, τη χρεοκοπία κάνει πέρα». Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Ελλάδα καλείται να κάνει μέσα σε λίγους μήνες όσα δεν έκανε σε δεκαετίες. Η Κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε ένα μπαράζ ανακοινώσεων σχετικά με τις διαρθρωτικές αλλαγές που προωθεί. Τι να πρωτοαναφέρω: τα κλειστά επαγγέλματα, τις αλλαγές στις ΔΕΚΟ, στην Παιδεία.
Διαβάζουμε ανακοινώσεις του τύπου: «Ανοίγουν όλα τα κλειστά επαγγέλματα μέχρι τα μέσα του 2011. Καταργούνται όλοι οι περιορισμοί». Αμέσως μετά αρχίζουν οι εκπτώσεις. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις οι Υπουργοί υποκύπτουν στις πιέσεις. Τελικά, ψηφίζεται ένας νόμος κουτσουρεμένος, περίπλοκος και δύσκολα εφαρμόσιμος. Η περίπτωση της άρσης του καμποτάζ είναι ένα παράδειγμα που μας αφορά όλους άμεσα.
Τις τελευταίες μέρες, ένα νομοσχέδιο που προκάλεσε την αντίδραση σχεδόν όλων των βουλευτών του Κοινοβουλίου, ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης, ήταν αυτό της Υπουργού Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας.
Βεβαίως, κανείς δεν ασχολήθηκε με το θέμα της βιοποικιλότητας. Το σημείο που προκάλεσε την έντονη αντίδραση των βουλευτών ήταν η διάταξη, η οποία άλλαζε τους όρους της εκτός σχεδίου δόμησης εντός προστατευόμενων περιοχών (Natura 2000). Προφανώς, οι βουλευτές θεωρούν ότι η διατήρηση της βιοποικιλότητας είναι πολυτέλεια και όχι ζωτική ανάγκη ή, για να το θέσουμε πιο ωμά, οι περισσότεροι ενδιαφέρονται μόνο για τον μικρόκοσμό τους (και τους οικοπεδούχους ψηφοφόρους τους), αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της άναρχης και χωρίς κανόνες δόμησης.
Αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στο σύνολο της ελληνικής υπαίθρου και των οικοσυστημάτων και την υποβάθμιση της χώρας μας ως τουριστικού προορισμού. Πάνω από όλα το πολιτικό κόστος.
Ελλείψει εθνικού χωροταξικού, που θα έδινε τις κατευθύνσεις για μια μελετημένη χρήση της γης, έρχεται το νομοσχέδιο να θέσει πρόσθετους περιορισμούς στους όρους δόμησης στις περιοχές Natura 2000 που έχουν χαρακτηριστεί προστατευόμενες βάσει του κοινοτικού δικαίου. Και καλά κάνει, δεδομένου ότι, με την υπάρχουσα νομοθεσία, με τις ισχύουσες παρεκκλίσεις, κάποιος με ιδιοκτησία τεσσάρων στρεμμάτων μπορεί να χτίσει και σε 750 τ.μ.! Όπως πολύ σωστά λέει το WWF «Η επίμαχη διάταξη που περιλαμβάνεται στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής αποτελεί μια αυτονόητη και ελάχιστη ρύθμιση για τις περιοχές Natura 2000».
Φυσικά, κάποιοι θίγονται. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης να θέσει τους όρους έτσι ώστε να υπάρξει μέριμνα για τυχόν αδικίες. Είναι, όμως, αδύνατον να περιμένουμε πότε θα θεσμοθετηθεί το χωροταξικό, έτσι ώστε να θέσουμε περιορισμούς. Είναι, επίσης, αδιανόητο να συνεχίσουμε να επιτρέπουμε την άναρχη εξάπλωση των οικισμών σε εκτός σχεδίου περιοχές, πολύ δε περισσότερο σε προστατευόμενες. Η έννοια της εκτός σχεδίου δόμησης είναι ελληνική εφεύρεση. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει.
Σε πρόσφατη μελέτη που έδωσε στη δημοσιότητα ο ΣΕΤΕ με τίτλο «Ελληνικός Τουρισμός 2020: Πρόταση για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο», ανάμεσα στα κύρια σημεία που θίχτηκαν ήταν: (α) η υπερσυγκέντρωση της προσφοράς με το 65% των κλινών να εντοπίζονται σε τέσσερις περιοχές και (β) η υπερπροσφορά κλινών να προσεγγίζει τις 400.000 κλίνες. Ανάμεσα στα βασικά σημεία προς την πορεία για το 2020 αναφέρεται το αυτονόητο: «Να αναλάβει (ο Τουρισμός) πρωτοβουλίες προστασίας και διαχείρισης του περιβάλλοντος μαζί με την προετοιμασία για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών.»
Η ανάπτυξη της Ελλάδας εξαρτάται από την προστασία και ανάδειξη του περιβάλλοντος. Πόσω μάλλον η ανάπτυξη του τουρισμού. Είναι επιτακτική ανάγκη να αντιληφθούμε όλοι ότι η ποιότητα θα είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την προστασία του περιβάλλοντος. Τόσο η φυσική, όσο και η πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας προσελκύουν εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο.
Κύριε Πρωθυπουργέ, δεν φτάνει να λέμε «η Ελλάδα αλλάζει», πρέπει να το κάνουμε και πράξη.