A note by the publisher
Εμείς, η γενιά του 70, η γενιά χωρίς όνομα, παρακολουθούμε με αγωνία την γενιά του σήμερα και αναρωτιόμαστε εάν θα καταφέρει αυτό που εμείς δε διανοηθήκαμε. Να διεκδικήσει εμπράκτως την πολιτικής της ενηλικίωση, να ταρακουνήσει τα νερά μήπως και αλλάξει κάτι και να αποκτήσει όνομα όπως είχαν οι προηγούμενες: 1-1-4, Πολυτεχνείο και Μεταπολίτευση, κλπ
Η συσσωρευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια ξέσπασε. Δεν χρειαζόταν πολύ προσπάθεια σε μια περίοδο οικονομικής και ηθικής κρίσης με έντονη την αίσθηση της αβεβαιότητας για το μέλλον. Η αντίδραση είναι αυθόρμητη. Ξεχύνονται στους δρόμους. Θέλουν να ακουστούν, να τα βάλουν με την εξουσία.
Κι εκεί έρχεται η συμμετοχή των γνωστών αγνώστων όπως όλοι μας βιώνουμε εδώ και τόσα χρόνια και οι οποίοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας καταστρέφοντας όποτε το κρίνουν χρήσιμο την περιουσία μας, χρεοκοπώντας τα μαγαζιά μας.
Κι εκεί έρχεται η ανικανότητα των αρμοδίων να υπερασπιστεί την έννομη τάξη, την ασφάλειά μας και την προστασία που όλοι αναζητούμε.
Κι εκεί έρχονται οι ταξιδιωτικές οδηγίες για αποφυγή ταξιδιού στη χώρα μας, κάτι που είχαμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια.
Κι εκεί έρχονται οι εκτενείς αναφορές στα επεισόδια και οι εικόνες της Αθήνας και των μεγάλων μας πόλεων να καίγονται και να κάνουν το γύρω του κόσμου προκαλώντας προσωρινό (ίσως; εξαρτάται;) πλήγμα στην τουριστική μας κίνηση, τόσο την υπάρχουσα όσο και την μελλοντική.
Σίγουρα σε κάθε “εξέγερση” κάποιοι πάντα την πληρώνουν. Θα είναι ο τουρισμός ένας από αυτούς; Ας είναι τουλάχιστον το έναυσμα για να πραγματοποιηθούν ουσιαστικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και εν γένει στη νοοτροπία μας έτσι ώστε να μην θεωρήσουμε ότι όλα έγιναν για το τίποτα.