A note by the publisher
Στις αρχές του μήνα γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Ακούσαμε ομιλίες από υπουργούς σχετικά με τον Πράσινο Τουρισμό και την επιτακτική πλέον ανάγκη ίδρυσης υπουργείου Περιβάλλοντος, παρευρεθήκαμε σε εκδηλώσεις από μη κυβερνητικές οργανώσεις που στόχο είχαν την ανάδειξη της ευαισθητοποίησης για το περιβάλλον μας ακούγοντας ότι το κόστος της κλιματικής αλλαγής μπορεί να φθάσει το 20% του παγκοσμίου ΑΕΠ, διαβάσαμε άρθρα σε περιοδικά σχετικά με εταιρίες και τη δραστηριοποίησής τους στον τομέα της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης.
Είναι αλήθεια ότι η “πράσινη” επιχειρηματικότητα και η περιβαλλοντική συνείδηση έχει πάψει εδώ και καιρό να αποτελεί θεωρία και προβληματισμό πολυτέλειας. Οι καταναλωτές παγκοσμίως βιώνουν έναν καταιγισμό επικοινωνιακών ενεργειών από προϊόντα και υπηρεσίες, οι οποίες στοχεύουν στην ενίσχυση του οικολογικού τους προφίλ. Οι ενέργειες αυτές γίνονται αποδεκτές με ικανοποίηση, αν και δεν λείπουν οι δύσπιστοι που διαβλέπουν εμπορικά κίνητρα πίσω από αυτές… φυσικά όλα είναι στο παιχνίδι.
Η πραγματική όμως περιβαλλοντική συνείδηση εγείρει απαιτήσεις. Απαιτεί να βάλουμε στην άκρη στοιχεία του υλιστικού τρόπου ζωής στον οποίο έχουμε μάθει. Αν και σε πρόσφατη ερεύνα τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ως λαόs μας απασχολούν περιβαλλοντικά ζητήματα και ότι διαθέτουμε οικολογική συνείδηση, αναρωτιέμαι κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να καλύψουμε τις απαιτήσεις που εγείρει το περιβάλλον είτε ενεργώντας ατομικά είτε ως επιχειρήσεις.
Η ατομική μας συνείδηση αφορά στο πολύ απλό “ας ανακυκλώσουμε” μέχρι το ποιο δύσκολο, ας προστατεύσουμε τις ακτές μας από τα σκουπίδια που αφήνουμε φεύγοντας από την παραλία, ας κλείσουμε τις ηλεκτρικές μας συσκευές όταν δεν τις χρησιμοποιούμε, ας αλλάξουμε τις λάμπες μας, ας μην πετάξουμε το τσιγάρο μας έξω από το αυτοκίνητο, κυρίως όταν έχει καύσωνα, ας βάλουμε φρένο στην άναρχη δόμηση και την αλόγιστη χρήση των φυσικών πόρων… και πολλά άλλα.
Η Εταιρική Κοινωνική μας Ευθύνη αφορά στις ενέργειες των επιχειρήσεών μας που αποσκοπούν στην συμβολή αντιμετώπισης περιβαλλοντικών και κοινωνικών ζητημάτων. Οι επιχειρήσεις μας δηλαδή να είναι σεβαστές όχι μόνο επειδή παράγουν κέρδη αλλά και για την σωστή συνεισφορά τους και την ανταπόκρισή τους στις κοινωνικές προκλήσεις και ευαισθησίες του σήμερα και του αύριο. Σεβασμός σε αξίες που χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό μας (να σεβόμαστε τον άνθρωπο, το περιβάλλον που κληρονομήσαμε και να βελτιώσουμε το βιοτικό επίπεδο και την ποιότητα ζωής). Και δεν αρκεί οι ενέργειες που αφορούν στην ΕΚΕ να είναι απλά επιπρόσθετες στο business plan των επιχειρήσεων. Πρέπει να είναι ενταγμένες στο στρατηγικό επιχειρηματικό πλάνο της εταιρίας. Ο τελικός καταναλωτής μπορεί εύκολα να διακρίνει αν μια ενέργεια είναι απλά αποσπασματική και ενέργεια εντυπώσεων.
Έχουμε ήδη δει παραδείγματα τουριστικών εταιριών, κυρίως στον τομέα της ξενοδοχειακής βιομηχανίας που έχουν κινητοποιηθεί και έχουν εντάξει στο στρατηγικό επιχειρηματικό τους πλάνο στοιχεία ΕΚΕ. Με ιδιαίτερη χαρά διαπιστώνουμε ότι και μικρότερες επιχειρήσεις, αν και η ΕKΕ υπερβαίνει τις νομικές τους υποχρεώσεις και υιοθετείται εθελοντικά, αρχίζουν να πιστοποιούνται για την διασφάλιση της ποιότητάς τους, για τις περιβαλλοντικές τους διαδικασίες και για το ότι εφαρμόζουν συγκεκριμένη περιβαλλοντική πολιτική για την μείωση των εκπομπών τους.
Ας ελπίσουμε ότι στο άμεσο μέλλον το σύνολο της Ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας θα εντάξει στο στρατηγικό επιχειρηματικό πλάνο της στοιχεία ΕΚΕ. Αλλά και ως τουρίστες – καταναλωτές ή ως κάτοικοι μας κοινωνίας υποδοχής τουριστών, ας κάνουμε τη διαφορά επιλέγοντας εκείνες τις υπηρεσίες που ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Η αειφορία στον τομέα του τουρισμού, και όχι μόνο, δεν αποτελεί επιλογή αλλά μονόδρομο. Η οικολογική διάσταση έχει ενσωματωθεί πλέον στην καθημερινότητα του κάθε ανθρώπου.